Polowanie

Dzisiejszym światem rządzi poprawność polityczna i zbytnia ostrożność. To jej ofiarą pada główny bohater duńskiego filmu „Polowanie”, który zagościł na ekranach naszych kin.
Film opowiada o pracowniku przedszkola w zamkniętej społeczności, który nagle zostaje posądzony o molestowanie seksualne swoich podopiecznych, w tym przede wszystkim – córki swego najlepszego przyjaciela. Powoli zwykła farsa przeradza się w thriller o nienawiści.
Niewiele produkcji skandynawskich trafia do szerokiego obiegu filmowego, jakkolwiek jeśli już takowe się pojawiają – stanowią one wybór z najwyższej półki i można się spodziewać po nich pewnej dozy majstersztyku czy genialności. Zresztą w ogóle filmy europejskie zachowują zdecydowanie większe przywiązanie do jednorodnego przesłania i artyzmu.
W „Polowaniu” zderza się dramat z thrillerem. Napięcie budowane jest stopniowo i podsycane przez obecne od samego początku podglądactwo. Zaczyna się od szerokiej widowni, gdy przyjaciele listopadem wskakują do jeziora, poprzez pilnowanie przez dzieci, kiedy nadejdzie ich opiekun, kończąc na stałej obserwacji i szykanach bohatera. W procesie niejako pomaga ruchoma kamera, która zbliża nas do postaci, choć czasami poczytywana może być jako wada dla nieprzyzwyczajonego widza.
Pracując z dziećmi należy spodziewać sie problemów i reżyserowi również nie udało sie tego uniknąć. Poza bowiem małą Klarą (Annika Wedderkopp), dziecięce aktorstwo, zwłaszcza pokolenia nastolatków jest mało przekonujące i niezwykle sztuczne. Jakkolwiek te niedociągnięcia schodzą na plan dalszy przy niezwykle subiektywnej grze Madsa Mikkelsena, który w roli Lucasa ukazuje całe spektrum uczuć i tragizmu.
„Polowanie” odbywa się niejako na dwóch płaszczyznach. To święto łowieckie, jakiego w gronie przyjaciół zażywa Lucas, tropiąc jelenie w pobliskich lasach, jak również nagonka na niesłusznie posądzonego człowieka. Cała obława będąca wynikiem nieopatrznego słowa małej dziewczynki przeżywającej zawód miłosny, przeistacza się w paranoję, która opanowuje całą niewielką społeczność. Wczorajsi sojusznicy stają się dzisiejszymi wrogami. Jedynie kilka osób pozostaje przy Lucasie, aczkolwiek ten, powoli wyniszczany przez presję i oskarżenia, nie ufa nikomu i odsuwa od siebie wszystkich.
„Polowanie” to przede wszystkim niezwykłe studium człowieka niszczonego poprzez otoczenie. To także historia tego, jak tajemniczy i pełen stereotypów jest wciąż dla nas świat małego dziecka, którego nigdy nie posądzalibyśmy o zdolność do kłamstwa. I wreszcie to także morał dla dorosłych, że często poprzez swoją zbytnią obiektywność i podejrzliwość, sami tworzymy wyimaginowany świat, w którym potrafimy dotkliwie ranić bliskich nam ludzi.
Dzieło Vinterberga posiada otwarte zakończenie. Okazuje się, że nie wszyscy są w stanie zapomnieć, że wciąż nie ma żadnych świętości, a życie człowieka jest tożsame z życiem łani. Przede wszystkim jednak przypomina nam się odwieczną obecność sentencji memento mori. Bo każde polowanie pozostawia w sercu ból.

Ocena: 8,5/10